Scotch No Soda Blues - Roots The Music Village Brussel (10-09-2021) report & photo credits: Anja Cleemput info club: The Music Village info band: Scotch No Soda © Rootsville 2021

Om de werkweek af te sluiten trok ik op vrijdagavond terug naar The Music Village voor een concert van "Scotch No Soda". Leider Ilias Scotch is een getalenteerde zanger-pianist. Zijn roots liggen diep in de blues en boogiewoogie piano. Heel typisch is zijn brede smaak als het gaat over goede muziek. Zijn band “SCOTCH, NO SODA!” brengt een interessante mix van interpretaties van oude blues songs en traditionals. Hun aanstekelijk enthousiasme en opzwepende manier van spelen maakt het moeilijk om er stil bij te blijven zitten. Geniet van hun eigenzinnige twists, ingevingen van het moment en vaak verbluffend samenspel. Invloeden variëren van Skip James, Memphis Slim en Hound Dog Taylor over Louis Armstrong, Mose Allison en Jimmy Liggins tot zo breed als Bob Dylan en Tom Waits.

In de loop der jaren heeft hij veel ervaring opgedaan met jamsessies en heeft hij belangstelling gekregen voor de vele vormen van moderne en traditionele jazz, swing, funk en soul. Sommige van deze genres hadden een kenmerkend 'smerig' Hammond-geluid dat hem fascineerde en dat vandaag nog steeds prominent aanwezig is in zijn spel.

Scotch, No Soda! is een van de weinige bands waar de kenners van kunnen genieten, maar die ook de minder ‘muziekgepassioneerden’ eens helemaal uit de bol kan laten gaan. Door de brede smaak van deze vier ervaren muzikanten is er tijdens hun optredens voor iedereen wel wat te beleven. Zijn band Scotch, No Soda! bestaat uit 4 muzikanten met name Ilja De Neve (vocals en piano), Kurt De Bruyn (gitaar), Micha Teller (bas) en Koen Van Peteghem (drums). Vandaag kregen we special guest op sax, Peter Verhas, er bovenop.

Dit zou, zo tijdens het optreden voor meer dan de volle 100% blijken EN de kers op de taart vormen, ook al staken technische problemen de kop op tijdens de manhaftig doorworstelde eerste set. Die ging van start met een frisse lap dampende boogieswing. De vlam zat meteen in de pijp, dankzij de indrukwekkende longinhoud en dito mimiek van de boomlange saxofonist van dienst. Het ging direct verbazend goed vooruit met “Jazzin’ with John D”, ook al stond het microfoonstatief van Ilja niet bepaald stabiel. Gelukkig beschikte deze immer coole frontman over een stel topmuzikanten hoorden we tot collectief genoegen de compositie “Hali Halof” door de boxen schallen.

Alle technische (en andere) problemen verzonken in het niets op de tonen van dit hoogstaande en uiterst dansbare werkstuk! Moet het nog gezegd dat naast de band het niet meer aan de stoelen gekluisterde publiek al redelijk op dreef was, mede dankzij de dartele tonen van “My Babe”, ook wel bekend dankzij Kim Wilson en zijn immer Fabulous Thunderbirds, wederom voorzien van een saxsolo waartegen ze in New Orleans “U” zouden zeggen. Na de obligate trage “Beer Drinking Woman” (er werd ter plekke echter vooral thee en cocktails genuttigd) was er weer volop ruimte voor – tot onze grootste vreugde – sax en gitaarsolo’s uit de vingers van Kurt De Bruyn. Met “Organ Boogie N°1” waanden we ons in de spirituele nabijheid van Fats “the Man” Domino, en stond er ook geen maat op de fluks meppende drummer, Koen Van Petegem (die ook bij Fried Bourbon op eervolle wijze de ezelsvellen beroerde). Een door allerhande technische demonen geteisterde Ilja De Neve kon de vreugde die bij een fel “Caledonia” (van Louis Jordan maar ook vaak gespeeld door King BB) ruimschoots niet bederven. Er werd nog een indrukwekkend epos “When Kate Walked Into Town” over een destijds niet onopgemerkte passage tegenaan gesmeten, achteloos doch zéér gemeend.

Het miste zijn effect duidelijk niet ! Alle elektronische en ambachtelijke mankementen ten spijt gaf Ilja niet op en trakteerde ons nog op een ironisch, doch zeer fijnzinnig “Let the Good Times Roll”. Tijdens dit werkstuk mochten alle bandleden hun kunsten nog maar eens showen en onze oren strelen.

Tijdens een vroegere pause dan voorzien snelden de technische experten ter hulp en Eric Clapton leek even op het podium te staan in de schaduw van Kurt De Bruyn toen deze gitaargewijs “It Hurts Me Too” aanhief. Dit werd al snel gevolgd door iets in de trant van een Drinking Song “Curtis Guitar Song” (of iets van die strekking). Het Dendermondse combo deed zowaar het Ros Beiaard dansen op de tonen van “Blues for A” , een ragtime met een vingervlugge pianola, terwijl “Sweetheart Over You” weer grossierde binnen de thematiek van groten dorst …

Toen achtten deze fiere Dendermondenaren het tijdstip rijp voor een heuse medley, hier werd “That’s Allright” van Elvis the Pelvis Presley van stal gehaald. En er was waarempel nog een plaatsje vrij voor Brother Ray met “I Got A Woman” en zelfs de mannen zonder vrouw vonden dit ook top!
Er werd nog een onbekend nummer van Elton John gecoverd “Two Fingers of Whiskey” terwijl wij aangenaam verrast van onze Mocktail nipten. Toen was het tijd voor een drumsolo . Ook BB Kings “Help the Poor” werd gespeeld in een volstrekt onweerstaanbaar tango-arrangement, en er doken plots ook plaatselijke varianten op de ChaChaCha op in de zaal.

“You just don’t learn blues at school” bleek geen halve waarheid hier in de praktijk. We naderden de finale en Ilja zoog zijn longen vol en nam nog een flinke teug van zijn Duvel en toverde een prachtversie van “The Saints Come Marching In”. Alle technische rampspoed werd instant vergeten en Stonesgewijs drukte dit hemelse combo ons met de neus op de feiten “You Can’t Always Get What You Want” (een levensles waaraan ook wij vaak niet ontsnappen. Een avondje soulvolle zang, duizelingwekkend piano-, sax-, drum-, natuurlijk (contra)bas en gitaarspel waren ideal om het weekend ontspannen in te zetten. En als kers op de taart kregen we ook nog “One Scotch, One Bourbon, One Beer”.